Η κα Π… ήταν ένα μοναχικό ηλικιωμένο άτομο. Ένα βράδυ μπήκαν κλέφτες στο σπίτι της και την κακοποίησαν. Έμεινε κακοποιημένη και πεσμένη στο πάτωμα επί 24 ώρες. Οι γείτονες, όταν την αναζήτησαν, την βρήκαν σε άθλια κατάσταση και την μετέφεραν στο Νοσοκομείο με τη βοήθεια της Κοινωνικής Λειτουργού του Δήμου. Ο π. Γεώργιος, Εφημέριος του Λαϊκού Νοσοκομείου, μας ενημέρωσε για το περιστατικό και η ομάδα μας κινητοποιήθηκε αμέσως…
Όλες τις ώρες ήμασταν κοντά της. Χτυπημένη και με καρδιολογικό πρόβλημα, δυσκολευόταν ακόμα και να φάει. Εμείς την βοηθήσαμε και της κρατήσαμε συντροφιά από 5 έως 19/10/2005.
Μετά από ένα διάστημα προσφοράς και επικοινωνίας, η κ. Παναγιώτα άρχισε να μας εμπιστεύεται και θέλησε να μας μιλήσει για τη ζωή της. Μας είπε ότι έμεινε ανύπαντρη και δουλεύοντας σκληρά κατάφερε να αποκτήσει περιουσία. Από την περιουσία της δώρισε στον Δήμο, όπου κατοικούσε, 80 εκατομμύρια δρχ. για την ανέγερση μιας πτέρυγας. Τώρα που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, περίμενε πως οι αρμόδιες Υπηρεσίες του Δήμου θα της συμπαραστέκονταν ουσιαστικά…
Το παράπονό της όμως γρήγορα το ξεπέρασε και δέχθηκε με χαρά την ανθοδέσμη του Δημάρχου και μερικές επισκέψεις της Κοινωνικής Λειτουργού – ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης μπροστά στη δική της προσφορά. Τελικά, ενώ βρισκόταν ακόμη στο Νοσοκομείο, κατέληξε.
Η ομάδα μας της πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια και ηθική στήριξη μέχρι το τέλος. Τώρα την έχουμε στην προσευχή μας.

Όταν πρωτοπήγα στο Νοσοκομείο, νόμιζα ότι απλώς θα εκτελούσα μια πνευματική χριστιανική μου υποχρέωση.
Αργότερα διαπίστωσα ότι ήταν μία μεγάλη προσφορά αγάπης, που όσο την έδινα, τόσο πολλαπλασιαζόταν μέσα μου και ζητούσα να την μεταδώσω και σε άλλους. Έμαθα πολλά για τη φροντίδα των ασθενών, και χαίρομαι που ο Θεός με αξίωσε έστω και στη δύση της ζωής μου να νιώσω αυτή τη χαρά και την ευτυχία, προσφέροντας την αγάπη μου και τη φροντίδα μου στους αδελφούς του Χριστού μας, και δικούς μου αδελφούς.
Εμπιστοσύνη
Πάντα πίστευα ότι η εμπιστοσύνη αποκτάται, δεν δίδεται. Έτσι σαν αρχή μου είχα να λέω πάντοτε την αλήθεια, έστω και αν πλήγωνε κάποιους. Έχω την υπομονή να ακούω τους ανθρώπους και το θάρρος, αν έχω γνώμη, να την λέω. Με αυτόν τον τρόπο, αποκτώ την εμπιστοσύνη των άλλων, συνεργάζομαι αρμονικά, και ποτέ δεν έχω παράπονα.
Λεβογιάννη Ελισσάβετ

Δύο λέξεις που περιέχουν ένα σημαντικό κομμάτι από τη διδασκαλία του Ευαγγελίου.
Για να γίνει όμως πράξη αυτή η προσφορά αγάπης, χρειάζεται ο άνθρωπος πρώτα πρώτα, να έχει γεμίσει από αγάπη προς τον συνάνθρωπό του.
………………………………….
Με το κάλεσμα της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, βρέθηκα κι εγώ με μια φίλη μου στη Διακονία Ασθενών, να επισκεπτόμαστε τους ασθενείς στο Νοσοκομείο Συγγρού.
Εκεί οι ασθενείς δεν μένουν πολύ καιρό. Τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουν οι περισσότεροι στα σπίτια τους. Αυτοί όμως που βρίσκουμε εκεί μας δέχονται με μεγάλη χαρά.
Πολλοί έχουν μεγάλη πίστη και παρ’ όλους τους πόνους και στην κατάσταση που βρίσκονται δοξάζουν τον Θεό και δέχονται την αρρώστια τους σαν ευλογία! Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό που ζήσαμε σε μια πρόσφατη επίσκεψή μας.
Βρήκαμε μια γυναίκα πολύ απελπισμένη? προσπαθήσαμε να της δώσουμε θάρρος? καθίσαμε αρκετή ώρα μαζί της, της είπαμε πως εμείς οι Χριστιανοί θα ήταν καλό να δεχόμαστε τις αρρώστιες με καρτερία, ως ευλογία Θεού και να μην απελπιζόμαστε. Όταν πήγαμε την επόμενη φορά, την βρήκαμε να μας περιμένει με χαρά και να μας λέει πόσο καλό της έκαναν τα λόγια μας και πόση δύναμη της δώσαμε. «Μα εσείς είστε άγγελοι», μας είπε, «δεν είστε άνθρωποι». Πήραμε τόση χαρά και θάρρος, που περιμένουμε πότε θα έρθει η επόμενη φορά να ξανάπαμε σ’ αυτό το ωραίο λειτούργημα που μας έχει αναθέσει η Αρχιεπισκοπή Αθηνών για τη διακονία των ασθενών!
Στο ίδιο Νοσοκομείο νοσηλεύονται και μερικοί ασθενείς με AIDS, μεταξύ των οποίων και ο Β…
Αχ! Αυτός ο Β…, ένα παλικάρι!… Πώς μας περιμένει κάθε φορά! φωτίζεται το πρόσωπό του όταν μας βλέπει, μα τώρα τελευταία η υγεία του επιδεινώνεται και αυτό μας έχει στενοχωρήσει πολύ.
………………………………..
Αυτά και πολλά άλλα ζούμε στο λειτούργημα αυτό της Διακονίας… και να σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν άνθρωποι που μας λένε «μα πώς μπορείτε και πηγαίνετε σ’ αυτούς τους χώρους και πώς αντέχετε;». Δεν έχουν καταλάβει πως σήμερα είναι κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας ασθενείς, μα αύριο ίσως θα είμαστε εμείς στη θέση τους.
Αυτά είχαμε να σας πούμε εν ολίγοις, από την εμπειρία μας στο διάστημα των επισκέψεών μας στο Νοσοκομείο Συγγρού

Πριν 6 χρόνια περίπου, μεσημέρι, πήγαινα στη λαϊκή. Στον δρόμο συνάντησα την Κ…. Την γνώριζα από την εκκλησία. Την χαιρέτησα και την ρώτησα γιατί πήγε αργά στη λαϊκή. Μου είπε ότι ήταν στο Γηροκομείο και μαγείρευε. Ήταν εθελόντρια! Της λέω «θέλω κι εγώ να έρθω». (Είμαι άνθρωπος που μ’ αρέσει να προσφέρω). Κανονίσαμε την επομένη Πέμπτη το πρωί, γύρω στις 7πμ.
Πήγα με πολλή λαχτάρα και… ενθουσιάστηκα! Έγινα κι εγώ εθελόντρια, και είμαι μέχρι σήμερα, που σας γράφω.
Θα μου πείτε, γιατί σας τα λέω αυτά. Γιατί αυτό ήταν η αρχή. Αργότερα μας κάλεσαν από την Αρχιεπισκοπή να πάμε στο Αμερικάνικο Κολέγιο, σε μια εκδήλωση για τον εθελοντισμό. Δήλωσα κι εκεί κι έτσι έγινα εθελόντρια στη Διακονία Ασθενών. Επισκεπτόμαστε με τη φίλη μου Κ…, με την οποία γίναμε αχώριστες και ό,τι κάνουμε το κάνουμε μαζί, το Νοσοκομείο Συγγρού μια φορά την εβδομάδα και όταν μπορώ πηγαίνω και στο Νοσοκομείο Παίδων.
Στο Νοσοκομείο Συγγρού φαίνεται ότι δίνουμε χαρά στους ασθενείς. Έτσι τουλάχιστον μας λένε και το βλέπουμε και στα πρόσωπά τους. Το σίγουρο είναι ότι εμείς φεύγουμε από το Νοσοκομείο με «γεμάτες μπαταρίες».
Τώρα θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό από το Νοσοκομείο Παίδων.
Πρόσφατα πήγα σε ένα παιδάκι 16 μηνών, με πάρα πολλά προβλήματα. Σχεδόν παράλυτο, δεν ανταποκρινόταν, δεν παρακολουθούσε. Όπως ήταν ξαπλωμένο, άρχισε να κλαίει. Άρχισα να το χαϊδεύω στο στηθάκι του και να το νανουρίζω με διάφορα νανουρίσματα και τραγουδάκια, που μου έρχονταν στο μυαλό? τα ίδια που λέω και στα δύο εγγονάκια μου! Μετά από λίγο, δεν έκλαιγε πια? καθόταν ήρεμο και με κοίταζε καλά-καλά! Μού ’κανε εντύπωση. Αυτό συνεχιζόταν για μια ώρα περίπου. Μόλις σταματούσα, άρχιζε να κλαίει, γι’ αυτό κι εγώ συνέχιζα.
Όταν κουράστηκε το χέρι μου, είπα να βάλω το παιδάκι στο καροτσάκι του και να το πάω μια βολτίτσα στη βεράντα. Δίπλα ακριβώς ήταν μια κυρία γύρω στα 30 και είχε στα πόδια της μπρούμυτα ένα παιδάκι που φαινόταν ενός χρόνου περίπου. Μόλις είδε το παιδάκι το «δικό μου», λέει: «Αυτό είναι καλύτερα από το δικό μου». Τάχασα! «Εμένα», λέει, «ούτε βλέπει, ούτε ανταποκρίνεται». Όταν την ρώτησα τι ηλικίας είναι, μου είπε «3 ετών». Στενοχωρήθηκα. Με ρωτά: «Εσείς από πού έρχεστε;». Της απαντώ «από την Εκκλησία». «Μπράβο σας, προσφέρετε μεγάλο έργο, δεν ξέρετε πόσο! Να είστε καλά και να προσφέρετε»…
Μερόπη Ντάφου

Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να ανήκω σ’ αυτή την ομάδα των εθελοντών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και να προσφέρω ό,τι το δυνατόν? λίγα δίνω, πολλά παίρνω! Να σου χαμογελά το παιδάκι με τα αθώα ματάκια του κι εσύ να το βλέπεις σαν το εγγονάκι σου… να θαυμάζουν οι διπλανές μαμάδες και να αναρωτιούνται: «πώς τόση στοργή από σας τις μη μητέρες;»…
Όταν πάλι γυρίζουμε στους θαλάμους, για να ευχηθούμε στους ασθενείς «περαστικά» και να προσφέρουμε κάτι, βλέπουμε τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη στο πρόσωπό τους! Μα δεν ευχαριστούν εμάς? ευχαριστούν τον Κύριο και την Εκκλησία!
Μεγάλο το όνομα του Κυρίου! Είθε Εκείνος να στηρίζει τις προσπάθειές μας!

Τρίμπου Αικατερίνη

Ήταν απόγευμα Τετάρτης, στην συνηθισμένη εβδομαδιαία επίσκεψή μας στους ασθενείς του Νοσοκομείου «Ανδρέας Συγγρός».
Μπήκαμε στον τέταρτο θάλαμο.
Μια κυρία μόνη με δερματικό πρόβλημα.
Με το που μας είδε, ξαφνιάστηκε και κουμπώθηκε, αλλά διαπιστώνοντας την ανιδιοτελή μας αγάπη αναλύθηκε σε λυγμούς και μας εμπιστεύτηκε τον αβάσταχτο διπλό πόνο της.
Δεν ήταν μόνο ο πόνος της αρρώστιας ήταν πολύ μεγαλύτερος και ασήκωτος ο πόνος της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, της απουσίας των δικών της ανθρώπων. Παραπονέθηκε πως ούτε η μητέρα της, αλλά ούτε και οι άλλοι στενοί συγγενείς της δεν την επισκέπτονται, γιατί φοβούνται μην… κολλήσουν.
Περισσότερο βέβαια πικραινόταν για την μητέρα της. «Ήρθατε», λέει, «εσείς, που δεν ήσασταν υποχρεωμένοι και δεν έρχεται η μητέρα μου!»
Ωστόσο, το δερματικό πρόβλημα που είχε δεν ήταν κολλητικό.
Μείναμε αρκετά μαζί της, κουβεντιάσαμε φιλικά για τα δικά μας και για τα δικά της και την αποχαιρετήσαμε με την υπόσχεση πως, αν δεν βγει σύντομα απ’ το Νοσοκομείο, θα την ξαναδούμε.
Με συγκίνηση μας ευχαρίστησε με όλη της την ψυχή!
Τέτοια μοναξιά… τέτοιος πόνος… μπορεί να σ’ αφήσει ασυγκίνητο;

Το ωραιότερο Πάσχα της ζωής μου!
Εδώ και οχτώ χρόνια περίπου άρχισα, με την προτροπή μιας φίλης μου, να εκκλησιάζομαι στο παρεκκλήσιο του Αγίου Λουκά του Ιπποκρατείου Γ.Ν.Α. .
Εκεί, κατά την απογευματινή σύναξη της Κυριακής, γνώρισα μια ομάδα κυριών που με την καθοδήγηση του εφημερίου του Νοσοκομείου έκαναν επισκέψεις στους ασθενείς, τους μοίραζαν θρησκευτικά βιβλία, τους έλεγαν δυο λόγια παρηγοριάς και τους ρωτούσαν αν ήθελαν να επικοινωνήσουν με τον ιερέα.
Επειδή εργάζομαι, αλλά κυρίως εκ φόβου μήπως πάρω μικρόβια, λόγω και των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζω με το αναπνευστικό μου σύστημα, απέφυγα για ένα διάστημα να συμμετέχω σ’ αυτό το διακόνημα, αν και το θαύμαζα.
Όταν όμως κάποτε, σε κάποια από τις συνάξεις μας, οι κυρίες που πήγαιναν στο Νοσοκομείο μου είπαν ότι νοσηλεύεται μια κοπέλα με έντονο πρόβλημα υγείας που εκλιπαρεί για λίγη ανθρωπιά, πήρα την απόφαση να την επισκεφτώ. Με δέχτηκε με χαρά. Μετά από λίγη συζήτηση μου είπε «Είναι σαν να σε γνωρίζω χρόνια» και… με αναζητούσε, όταν λόγω υποχρεώσεων δεν μπορούσα να την επισκεφτώ. Κάθε φορά που έφευγα, μου έλεγε «πότε θα ξαναρθείς;» Έπαιρνα κι εγώ μαζί της μεγάλη χαρά και δύναμη. Σε λίγο έφυγε από τη ζωή αυτή. Ο Θεός να την αναπαύει.
Στη συνέχεια ξαναπήγα μερικές φορές μαζί με τις άλλες κυρίες στο Νοσοκομείο και γνώρισα από κοντά τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη μοναχικών ανθρώπων για συντροφιά.
Όταν λοιπόν συστήθηκε η «Υπηρεσία Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, έγινα κι εγώ μέλος της ομάδας των Εθελοντών.
Φέτος, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μετά από κάποιες αμφιταλαντεύσεις και νικώντας για μια ακόμα φορά τους φόβους μου, αποφάσισα να περάσω κάποιες ώρες της Κυριακής του Πάσχα στο Νοσοκομείο Παίδων παρέα με τη μικρή Π…α, που είναι πολύ αγαπητή σε όλες τις εθελόντριες.
Η Π…α είναι ένα εγκαταλελειμμένο μωρό, με εκ γενετής πρόβλημα υγείας. Την επισκέπτομαι κατά καιρούς από τον μήνα Σεπτέμβριο και κάθε φορά χαίρομαι που τη βλέπω να μεγαλώνει!
Έφθασα λοιπόν εγκαίρως στη βάρδια των 2-5 μ.μ. και βρήκα την μικρή Π…α να δέχεται τη φροντίδα της νοσηλεύτριας. Μετά την ανταλλαγή ευχών με τη νοσηλεύτρια, έσκυψα στο μικρό κρεβατάκι προσφωνώντας το κοριτσάκι «αγγελούδι μου», «ματάκια μου», «καρδούλα μου» κλπ. Άλλο που δεν ήθελε η Π…α!. Κουνούσε ασταμάτητα χεράκια και ποδαράκια!
Ήταν ντυμένη με τα γιορτινά της, που έκρυβαν το πρόβλημα υγείας της. Μόνο το σωληνάκι που τη συνέδεε με το μηχάνημα υποστήριξης το πρόδιδε. Στο κρεβατάκι της κρέμονται γύρω γύρω στα κάγκελα εικονίτσες, παιχνίδια με μουσική, φωτογραφίες της που τις είχε βάλει η «Γιάννα από τη SECURITY» (έτσι υπογράφει) του Νοσοκομείου με τη σημείωση «μην τις πάρει κανείς», δοθέντος ότι η Π…α είναι ιδιαιτέρως αγαπητή και σε όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου, αφού εκεί είναι το σπίτι της, καθώς και οι ζωγραφιές δυο μικρών παιδιών, του Πάνου και του Μάριου, που τις αφιερώνουν στην Π…α με πολλή αγάπη.
Είχα σκεφτεί ότι αυτή την ημέρα όλα τα παιδιά παίρνουν δώρα. Της πήρα λοιπόν κι εγώ μια μικρή πασχαλινή κουδουνίστρα με έντονα χρώματα και η Π…α καταπιάστηκε αμέσως μαζί της. Την κουνούσε πότε πάνω, πότε κάτω και μερικές φορές την περνούσε κατά λάθος στο χεράκι της ή στο ποδαράκι της, σαν βραχιολάκι. Από την κουδουνίστρα κρεμόταν ένα κίτρινο μαλακό αστεράκι που η Π…α το κρατούσε μέσα στη χουφτίτσα της και πότε το πίεζε και πότε το άφηνε.
Σε όλο το διάστημα των τριών ωρών η μικρούλα δεν κοιμήθηκε. Της μιλούσα, της τραγουδούσα μαζί με τη μουσική που έβγαινε από τα παιχνίδια και με κοιτούσε έντονα στο στόμα όταν τόνιζα το «ντιν, νταν, ντον» από τη μουσική του Fr?re Jacque.
Κατά τον ίδιο τρόπο με κοιτούσε όταν έλεγα «μα-μα» και χαμογελούσε. Κάποιες στιγμές αργότερα ανοιγόκλεινε κι εκείνη το στοματάκι της, χωρίς να ακούγεται όμως η φωνούλα της. Ένας βαθύς αναστεναγμός έβγαινε κάπου-κάπου.
Όταν έπιανα τα ποδαράκια της και τα κουνούσα λίγο αστεία, χαμογελούσε πιο πολύ και ξεχώριζαν στο κάτω μέρος δυο δοντάκια, που τόσο την ταλαιπώρησαν μέχρι να βγουν, με μόνο αρωγό τα χεράκια της που είναι και τα μόνα που χρησιμοποιεί στο στόμα της, δεδομένου ότι μέχρι σήμερα δεν έχει ποτέ θηλάσει ούτε φυσικά ούτε τεχνητά. Η κίνηση του θηλασμού γίνεται μόνο την ώρα που κοιμάται.
Γύρω στις 5, η νοσηλεύτρια με ρώτησε αν γνωρίζω εθελόντρια που θα μπορούσε να έλθει στο Νοσοκομείο για να κρατήσει μέχρι το βράδυ, που θα ερχόταν η αποκλειστική, ένα άλλο μωρό που το είχαν φέρει εκτάκτως από το Κέντρο βρεφών «ΜΗΤΕΡΑ». Της έδωσα το τηλέφωνο της συντονίστριας των εθελοντριών και σε λίγο μου είπε ότι θα έλθει εθελόντρια γύρω στις 6. Προσφέρθηκα να το κρατήσω μέχρι την ώρα αυτή, βοηθούμενη και από την εθελόντρια της «βάρδιας» 5-8 μ.μ., που είχε έλθει για την Π…α. Αν και νέα κοπέλα, προτίμησε την ημέρα αυτή να έλθει στο Νοσοκομείο. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Το δεύτερο μωρό ήταν πολύ ζωηρό. Μόλις είχε αρχίσει να περπατάει και ήταν συνέχεια σε κίνηση. Το κρατούσα από τα χεράκια πότε μόνη μου, πότε με την άλλη εθελόντρια, όταν η Π…α ήταν ήσυχη, και περπατούσαμε στο διάδρομο μέχρις ότου έλθει η έκτακτη εθελόντρια.
Λίγο μετά τις 6 ήρθε η ίδια η συντονίστρια των εθελοντριών κ. Γ. Η. Λόγω της ημέρας, ήταν δύσκολη, αν όχι αδύνατη η ανεύρεση εκείνη την στιγμή διαθέσιμης εθελόντριας. Της αξίζουν επίσης θερμά συγχαρητήρια, γιατί, όπως μου είπε, έδιωξε άρον – άρον τους προσκεκλημένους της από το πασχαλινό τραπέζι, για να έλθει στο Νοσοκομείο!
Γύρω στις 6:15 έφυγα από το Νοσοκομείο κουρασμένη, αλλά και πολύ χαρούμενη.
Το πρόγραμμά μου ήταν να φύγω στις 5, για να προλάβω τον εσπερινό της Αγάπης.
Στον δρόμο της επιστροφής έλεγα στον εαυτό μου «Δεν πρόλαβες τον εσπερινό της Αγάπης, χάρισες όμως «Α γ ά π η» Τι πιο σημαντικό!»

Χριστός Ανέστη Π…α!
Χρόνια Πολλά!

Εύχομαι να βγεις νικήτρια στον αγώνα σου! Κουράγιο!
Σήμερα εσύ μου προσέφερες μεγαλύτερη χαρά απ’ ό,τι εγώ!
Σήμερα μαζί σου έζησα το ωραιότερο Πάσχα της ζωής μου!
Σ’ ευχαριστώ!
Ευχαριστώ επίσης και την Εθελοντική Διακονία Ασθενών Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων για την ευκαιρία που μου έδωσε και ιδιαιτέρως τον πατέρα Β. Κ., την ψυχή του Εθελοντισμού.

Παναγιώτα Καρούμπαλη

Ο πατήρ Γεώργιος, εφημέριος του Λαϊκού Νοσοκομείου, με τη βιωματική του αγάπη, μας οδήγησε στην ορθοπεδική κλινική του Νοσοκομείου. Εκεί συναντήσαμε την κ. Χ…α, μια εγκαταλελειμμένη γυναίκα, χειρουργημένη στο δεξί της χέρι. Η ομάδα αμέσως ευαισθητοποιήθηκε. Χωριστήκαμε σε βάρδιες και επί δέκα μέρες της κρατούσαμε συντροφιά, την βοηθούσαμε να φάει και την εξυπηρετούσαμε σε ό,τι είχε ανάγκη. Έτσι, νιώθοντας την αγάπη μας, δεν άργησε να μας εμπιστευτεί και να μας αποκαλύψει τη ζωή της, μια ζωή γεμάτη πόνο και εγκατάλειψη, που την σφράγιζε η αδυναμία της στο αλκοόλ. Φιλοξενούνταν σε ένα ξενώνα.
Πάσχει από ερυθηματώδη Λύκο, οστεοπόρωση και αναιμία, και αναγκάζεται να κάνει συχνά μεταγγίσεις αίματος. Επιπλέον, ήταν χειρουργημένη στο μηρό και χρησιμοποιούσε «ΠΙ» για τις μετακινήσεις της. Μία μέρα ενώ πήγαινε στην τράπεζα για να εισπράξει την πενιχρή σύνταξη της Πρόνοιας, άγνωστοι την χτύπησαν, της άρπαξαν τα λίγα χρήματα και της κακοποίησαν το χέρι, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο Νοσοκομείο.
Συγκλονιστήκαμε από τις περιπέτειές της και προσπαθήσαμε να βρούμε λύση στα προβλήματά της. Η γυναίκα αυτή δεν έπρεπε, λόγω της υγείας της, βγαίνοντας από το Νοσοκομείο να επιστρέψει στον ξενώνα, συντροφιά με το πάθος που της κατέστρεφε τη ζωή.
Μαζί με τον πατέρα Γεώργιο ήρθαμε σε επικοινωνία με την Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου και μας πρότειναν να εισαχθεί μετά την αποθεραπεία της σε Ίδρυμα Χρονίως Πασχόντων. Όμως, σύμφωνα με τον κανονισμό του Ιδρύματος, θα στερούνταν τη σύνταξη από την Πρόνοια. Η κ. Χ…α αρνήθηκε κατηγορηματικά τη λύση αυτή που της στερούσε την δυνατότητα να καλύπτει μόνη της τις προσωπικές της ανάγκες.
Προσπαθήσαμε να την μεταπείσουμε, προτείνοντάς της να καλύπτουμε εμείς κάποιες από τις ανάγκες της.
Πάλι αρνήθηκε.
Οι δυνατότητες μας να βοηθήσουμε εξαντλήθηκαν!
Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την προσωπική της επιλογή και την σεβαστήκαμε.
Αλλά, η διακονία σταμάτησε;…
Κάπου στα πατερικά κείμενα είναι γραμμένο πως αν δεν μπορείς να προσφέρεις στον διπλανό σου τίποτα, μπορείς να προσευχηθείς γι’ αυτόν, γιατί το δικό του -και δικό σου- αδιέξοδο είναι η ευκαιρία του Θεού…

Βρέθηκε εγκαταλελειμμένη στον διάδρομο των εξωτερικών ιατρείων του Λαϊκού Νοσοκομείου. Πώς έφτασε εκεί; Άγνωστο. Άγνωστο το ονοματεπώνυμό της, άγνωστο από πού καταγόταν -φαινόταν αλλοδαπή- και αδύνατη η συνεννόηση μαζί της. Αυτό καθιστούσε δύσκολο το έργο τόσο της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου (για την αναζήτηση συγγενών) όσο και των γιατρών, διότι δεν γνώριζαν κάτι για εκείνη.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της στο Νοσοκομείο διαπιστώθηκε εγκεφαλικό επεισόδιο, πνευμονοπάθεια και άνοια. Το περιστατικό ήταν δύσκολο, γιατί αφ’ ενός δεν μπορούσε η ασθενής να επικοινωνήσει με το περιβάλλον -εκτός από μερικές στιγμές που έδειχνε πως κάτι καταλαβαίνει- και αφ’ ετέρου δεν γνώριζε την ελληνική γλώσσα, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε έστω και αυτές τις λίγες στιγμές.
Χωριστήκαμε, η ομάδα μας, σε βάρδιες. Από τις 27/12/05 έως τις 05/02/06 βρισκόταν κάποιος κοντά της πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Την ταΐζαμε, της διαθέσαμε νυχτικό, και άλλα προσωπικά είδη που εξασφάλισε ο εφημέριος του Νοσοκομείου π. Γεώργιος, και φροντίσαμε όσο μπορούσαμε να έχει μία αξιοπρεπή και καθαρή εμφάνιση.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της και μετά από επανειλημμένες ανεπιτυχείς προσπάθειες της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου να εντοπίσει τους συγγενείς της, ο εισαγγελέας επέτρεψε να δοθεί η φωτογραφία της στα ΜΜΕ. Τότε παρουσιάστηκε η νύφη της, χήρα του γιου της κ. Ε. και εξήγησε πως αδυνατούσε να της συμπαρασταθεί γιατί εργαζόταν σκληρά προκειμένου να φροντίζει τα παιδιά της και την άρρωστη μητέρα της. Έτσι έγινε γνωστό το ονοματεπώνυμο και η καταγωγή της. Ήταν από τη Ρωσία.
Η ομάδα μας εξακολούθησε να την φροντίζει και να στέκεται κοντά της μέχρι την εκδημία της. Λόγω της ασθενείας της, όπως αναφέρθηκε, η επικοινωνία μαζί της ήταν δύσκολη. Επικοινωνούσαμε όμως με τη γλώσσα της αγάπης. Εκείνη, νιώθοντας την αγάπη μας σε στιγμές αναλαμπής, μάς έσφιγγε το χέρι και ψέλλιζε στα ρωσικά «Σπασίμπα», που θα πει «ευχαριστώ».
Έφυγε για τον ουρανό, κυκλωμένη από την αγάπη και τις φροντίδες όλων μας.

Κάπου είχα ακούσει, και είχε καταγραφεί μέσα μου, η έννοια της διακονίας ασθενών στα Νοσοκομεία.
Την περασμένη χρονιά άκουσα μια είδηση από τον σταθμό της Εκκλησίας, που μου ξύπνησε το ενδιαφέρον. Τηλεφώνησα στη Γραμματεία και με πληροφόρησαν για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και την πρώτη εισήγηση με θέμα, «Ο εθελοντής ως διάκονος της Εκκλησίας» με ομιλητή τον σεβαστό πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Καλιακμάνη .
Έτσι μια Τρίτη απόγευμα βρέθηκα στο αμφιθέατρο του ΝΙΜΤΣ.
Τα όσα είπε ο ομιλητής με κέρδισαν και δεν άργησα να συμπληρώσω την αίτηση εγγραφής. Και επειδή είχα πάντοτε αδυναμία στα παιδιά, το δήλωσα στις επιλογές.
Κατά τη διάρκεια της χρονιάς παρακολούθησα και τις υπόλοιπες ομιλίες και διαπίστωσα τη χρησιμότητα τους.
Σύντομα μου ζητήθηκε να πάω στο «Παίδων», σε διακόνημα…
Ένιωσα χαρά αλλά και ανησυχία. Προσευχόμουν να πάνε όλα καλά.
Φτάνοντας στο Νοσοκομείο «Αγία Σοφία», συστήθηκα στην υπεύθυνη νοσηλεύτρια, η οποία με ενημέρωσε για το παιδί και μου έδειξε το δωμάτιό του.
Πλησίασα στο μικρό κρεβατάκι.
Δυο ματάκια καστανά με κοιτούσαν με απορία… Για λίγο σταμάτησε ο χρόνος μαζί και η αναπνοή μου. «Γεια σου», ψέλλισα σιγανά .
Αμέσως φωτίστηκε το προσωπάκι του από ένα γλυκό χαμόγελο, και πολύ γρήγορα ο μικρός Σάββας είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά μου…
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα? έφυγα μετά που αποκοιμήθηκε, ευχόμενη να βρεθώ σύντομα πάλι κοντά του.
…………………………….
Καθώς περνά ο καιρός, νιώθω να εντάσσομαι σε μια ομάδα διαφορετική, που θέλει να κάνει πράξη τον λόγο του Θεού.
Διαπίστωσα και κάτι άλλο σημαντικό, τις ελλείψεις μου. Είδα πως για ένα σωστό αποτέλεσμα δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση, αλλά είναι απαραίτητη και η σωστή και συνεχής ενημέρωση, η επικοινωνία με τους υπευθύνους, αλλά και η τήρηση κανόνων.
Γι’ αυτό θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους όσοι με βοήθησαν σ’ αυτή την προσπάθεια, τους ομιλητές που μου μετέφεραν τις πολύτιμες γνώσεις τους και εμπειρίες τους, την ομάδα στήριξης και τον υπεύθυνο της Διακονίας π. Β.

Ο πατήρ Γεώργιος, ο πάντα ακούραστος Λευίτης του νοσοκομείου, μας ειδοποίησε πως υπάρχει κάποιο περιστατικό στην παθολογική κλινική. Πήγα για πρώτη φορά να γνωρίσω την ασθενή και τις ανάγκες της, ώστε να δραστηριοποιηθούμε ως ομάδα. Ο πόνος ξεχείλισε, όταν βρέθηκα μπροστά σ’ έναν άνθρωπο με ακρωτηριασμένα και τα δυο πόδια από τον μηρό. Πέραν αυτού όμως έπασχε και από καθολικό καρκίνο. Η θέα και μόνο της ασθενούς με πάγωσε. Έπρεπε όμως να ξεπεράσω τη δική μου συναισθηματική φόρτιση και να σταθώ εκείνη τη στιγμή όσο μπορούσα κοντά της. Το νοσηλευτικό προσωπικό με είχε πληροφορήσει ότι παρουσίαζε μια γενική άρνηση ακόμα και για το φαγητό.
Μπαίνοντας στον θάλαμο διαπίστωσα πως το γάλα βρισκόταν για αρκετή ώρα στο κομοδίνο. Της συστήθηκα, της εξήγησα από πού ερχόμουν και πως ήμουν εκεί για εκείνη, να την συντροφεύω και να την βοηθήσω σε ό,τι θα μπορούσα. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, σαν να ήθελε ολόκληρη η ύπαρξή της ν’ ακουμπήσει επάνω μου. Η καρδιά μου ράγισε. Μιλήσαμε για λίγο και μετά της ζήτησα να πιει λίγο γάλα, γιατί αυτό θα με ευχαριστούσε. Άρχισε να πίνει με το κουταλάκι λίγο-λίγο, ώσπου τελικά δέχτηκε να το πιει όλο, προς έκπληξη της νοσηλεύτριας που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στον θάλαμο.
………………………………
Ήρθε η ώρα να φύγω. Με κοίταξε ικετευτικά και με ρώτησε : «Θα έρθεις πάλι αύριο, έτσι δεν είναι ;». Την διαβεβαίωσα πως την επόμενη μέρα θα πήγαινα κι εγώ και οι άλλες εθελόντριες της ομάδας.
Την άλλη μέρα πήγα στη βάρδια μου το μεσημέρι και βρήκα εκεί την κόρη της ασθενούς, η οποία δούλευε και δεν μπορούσε να είναι συνέχεια κοντά της. Με διαβεβαίωσε πως θα την φρόντιζε εκείνη. Μίλησα λίγο με την κ. Σ…α. Τα μάτια της, θαρρείς, με εκλιπαρούσαν: «Μείνε! Μη φύγεις!». Γνέφοντάς της καταφατικά, με σφιγμένη καρδιά αποχώρησα διακριτικά.
Την άλλη μέρα με πληροφόρησαν πως η κ. Σ…α υπέστη μια σοβαρή επιπλοκή, δεν άντεξε και κατέληξε.
……………………………….
Δεν προλάβαμε να καλογνωριστούμε…
Μας χάρισε όμως τη δυνατότητα να της σταθούμε.
Μας δώρισε έστω και για λίγο ένα πολύτιμο τόπο εμπειριών, προσφοράς και θυσιαστικής διακονίας
……………………………….
Δύο μόνο μέρες σταθήκαμε κοντά στη κ. Σ…α, αλλά ήταν μια μεγάλη εμπειρία για μένα, μια εμπειρία που με σημάδεψε. Τη στιγμή που σήκωνε καρτερικά και αγόγγυστα ένα τόσο μεγάλο σταυρό, εμείς σαν μικροί Κυρηναίοι της προσφέραμε τα ψήγματα της αγάπης μας κι εκείνη ρουφούσε την προσφορά μας σαν κάτι το μεγάλο και μοναδικό. Έτσι βαδίζοντας στα μονοπάτια της Διακονίας των Ασθενών δίνουμε λίγα και εισπράττουμε πολύ περισσότερα!

Εν Αθήναις τη 30^η Μαΐου 2006

Το Πανάγιο Πνεύμα φώτισε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλο να διοργανώσει και ευλογήσει το σπουδαίο αυτό Έργον της Διακονίας Ασθενών. Η χαρά μου είναι απερίγραπτη, όταν μου τηλεφωνούν από το γραφείο της Διακονίας της οποίας επί κεφαλής είναι ο π. Βασίλειος Κοντογιάννης, Εφημέριος του Αγίου Λουκά στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών. Η εν Χριστώ Αγάπη, η τέλεια οργάνωση, ο ζήλος, η τάξη, το ειλικρινές ενδιαφέρον και η εν γένει προθυμία του π. Βασιλείου με ενέπνευσε να εργασθώ στο Έργον της Διακονίας.
Τα ευλογημένα παιδάκια, τα αγγελουδάκια του Χριστού που βρίσκονται στα Νοσοκομεία και έχουν την ανάγκη μας, μας περιμένουν!. Εμένα προσωπικώς, περισσότερο απ’ όλα με συγκίνησε ένα κοριτσάκι 10 μηνών περίπου που λέγεται Π…α (με αεροβάπτισμα), το οποίο έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα με την υγεία του και είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Δεν έχει θηλάσει ποτέ του όπως όλα τα παιδάκια, ούτε έχει πιει λίγο νεράκι, ούτε έχει φάει κάτι. Είναι με καθετήρα (παρά φύσιν έδρα) συν άλλες επακόλουθες αρρώστιες. Του έχουν βάλει και ένα άλλο εσωτερικό λάστιχο για να τρέφεται και να δυναμώνει προσωρινά. Περιμένει να του γίνει μεταμόσχευση στο εξωτερικό με τη βοήθεια του Κυρίου. Ανεξερεύνητοι αι βουλαί του Θεού.
Είναι άξιος συγχαρητηρίων ο Διευθυντής της Κλινικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» ο οποίος προσέχει και αγαπά τόσο πολύ την Π…α, όπως και όλο το προσωπικό και ιδιαιτέρως οι αδελφές του Νοσοκομείου.
Παρόλη αυτή τη δοκιμασία, το παιδάκι είναι πολύ χαρούμενο με τη βοήθεια του Θεού και όταν το επισκεπτόμαστε (ανά τρίωρο κάθε εθελόντρια) χαίρεται απερίγραπτα και χτυπάει χεράκια και ποδαράκια! Μας καταλαβαίνει σαν μεγάλος άνθρωπος, μας ευχαριστεί με το γλυκό του γέλιο και τα όμορφα και έξυπνα ματάκια του και μας περιμένει με λαχτάρα, όπως και εμείς περιμένομε με λαχτάρα να το δούμε κάθε φορά που πάμε, αν βρίσκεται στη ζωή και αν είναι καλά .
Εύγε στον τόσο καλό Αρχιεπίσκοπό μας, που μας παρέχει τέτοιες ευκαιρίες, να προσφέρουμε αγάπη και ανακούφιση στον συνάνθρωπο μας σαν να το κάνουμε στον ίδιο τον Κύριο, εξάλλου ο Ίδιος μας το είπε. Ας μας ενδυναμώνει η Χάρις του Θεού να έχομε πάντα αυτή την όρεξη και τον ζήλο για μια τόσο πολύτιμη εργασία και πάνω από όλα Αγάπη, σαν αυτή που έχει για μας ο Κύριός μας, και να είμαστε πάντα μαζί Του και σε αυτήν τη ζωή και στην Αιώνια. Γένοιτο!

Ελένη Γαϊτάνου

ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ
Η πολυαγαπημένη μας μικρή Π…α, στην αγκαλιά της κ. Γαϊτάνου, τρεις μήνες μετά, έφυγε για τον ουρανό. Οι εθελόντριες της Διακονίας μας μέσα στο αυγουστιάτικο λιοπύρι την συνόδευσαν στην τελευταία της επίγεια κατοικία.
Την θυμόμαστε πάντα με αγάπη!

Κάποιες φορές αρκεί ένα «σ’ αγαπώ» για να συγκινηθεί ο άνθρωπος αναπάντεχα. Άλλες φορές ένα χαμόγελο είναι αρκετό, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από ένα μικρό παιδί που ταλαιπωρείται καθηλωμένο στο δωμάτιο ενός Νοσοκομείου, χωρίς το χάδι, τη φροντίδα και την υποστήριξη των δικών του ανθρώπων. Και κάποτε αρκούν λίγες ώρες συντροφιά με αυτά τα παιδιά για ν’ αλλάξει ο άνθρωπος την κοσμοθεωρία του, να δει τα πράγματα διαφορετικά και να δοξάσει τον Κύριο για όσα έχει και για όσα μέχρι χθες θεωρούσε δεδομένα.
Στα 33 μου χρόνια δεν πίστευα ότι η επαφή μου με αυτά τα παιδιά θα μπορούσε να πλημμυρίσει την καρδιά μου με τόση αγάπη, χαρά και εσωτερική ειρήνη. Ποτέ μου δεν είχα ιδιαίτερη αδυναμία στα μικρά παιδιά. Μάλλον… τα θεωρούσα περισσότερο ως εξωγήινα όντα. Φοβόμουν να τα πλησιάσω, μην βάλουν τα κλάματα και να τα αγγίξω, μήπως και γίνουν κομμάτια! Ίσως επειδή δεν είχα συναναστραφεί με κανένα μικρό παιδί στην οικογένεια και στο ευρύτερο περιβάλλον μου χωρίς ωστόσο να νοιώθω την έλλειψη ενός παιδιού. Κι όμως, μπήκαν τα παιδιά στη ζωή μου και την άλλαξαν ριζικά. Άλλαξε ο τρόπος που βλέπουν τα μάτια μου και αντιλαμβάνεται η καρδιά μου. Άλλαξε ο κόσμος μου και άλλαξα κι εγώ!
Πριν από λίγο καιρό, μια βαθύτερη ανάγκη μου να προσφέρω κάτι στους ασθενείς συνανθρώπους μας που υποφέρουν και είναι μόνοι, με οδήγησε στην απόφαση να συμμετάσχω στην προσπάθεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που είναι γνωστή με το όνομα Εθελοντική Διακονία Ασθενών. Η απόφαση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη γιατί, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έχω μια απέχθεια προς τα Νοσοκομεία και φοβάμαι τις ασθένειες. Επιπλέον, είχα αμφιβολίες για το αν θα κατάφερνα να διακονήσω ασθενείς και ιδιαίτερα μικρά παιδιά, καθώς ποτέ πριν δεν είχα φροντίσει κάποιον άλλο. Τέλος, οι δικοί μου άνθρωποι αρχικά διατύπωσαν επιφυλάξεις, κυρίως σε μια προσπάθεια να με προστατεύσουν από μελλοντικές σωματικές και συναισθηματικές ταλαιπωρίες.
Κι όμως, παρόλα τα εμπόδια, δεν πτοήθηκα. Αρχικά παρακολούθησα μια σειρά σεμιναρίων, όπου ειδικοί επιστήμονες εξήγησαν σε όλους τους εκπαιδευόμενους ποιος είναι ο ρόλος και τα καθήκοντα των εθελοντών και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε διάφορες ιδιαίτερες καταστάσεις. Μετά για ένα διάστημα διακόνησα ασθενείς με τη βοήθεια και την καθοδήγηση κάποιου έμπειρου εθελοντή. Όταν πλέον, τόσο οι εκπαιδευτές μου όσο κι εγώ, νιώσαμε ότι ήμουν έτοιμη, ξεκίνησα να διακονώ μόνη μου τα αγγελούδια μου!
Αλλά… ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι η Διακονία και ποιους συνήθως φροντίζουμε; Η απάντηση είναι: κυρίως παιδάκια στα νοσοκομεία Παίδων. Ανάλογα με την κατάσταση του παιδιού ο εθελοντής καλείται για τρεις ώρες, που αντιστοιχούν στη διάρκεια μιας βάρδιας, να κρατήσει συντροφιά σε ένα παιδάκι που ανάλογα με την ηλικία του και τη φυσική και νοητική του κατάσταση θα το βγάλει μια βόλτα στην παιδική χαρά του Νοσοκομείου, θα το ταΐσει, θα το αλλάξει, θα το πλύνει, θα παίξει μαζί του, θα του διηγηθεί ένα παραμύθι, θα το πάει στους γιατρούς να το εξετάσουν και ό,τι άλλο χρειαστεί.
Ποια όμως είναι αυτά τα παιδάκια και γιατί είναι μόνα τους στο Νοσοκομείο; Τα αγγελούδια αυτά είναι κυρίως παιδιά με κάποια νοητική στέρηση ή / και σωματική αναπηρία, όπως παιδιά με σύνδρομο DOWN, αλλά ακόμα και υγιή παιδιά που έχουν για κάποιο λόγο απομακρυνθεί από τους γονείς τους και προσωρινά φιλοξενούνται σ’ ένα Νοσοκομείο μέχρι να τα δεχθεί το κατάλληλο Ίδρυμα. Πρέπει να προσθέσω ότι λόγω της μικρής εμπειρίας μου δεν έχω ακόμη επισκεφθεί ενήλικες, καθώς είναι πιο σπάνιες αυτές οι περιπτώσεις. Πιο έμπειροι από εμένα εθελοντές το έχουν κάνει και λένε ότι είναι ίσως πιο δύσκολο, αλλά εξίσου ωφέλιμο.
Θα ήθελα να σας πω λίγα λόγια για τους ανθρώπους που συμμετέχουν στην ομάδα των εθελοντών. Πριν τους γνωρίσω είχα την εντύπωση ότι θα ήταν στην πλειοψηφία τους κυρίες μέσης ηλικίας με αυστηρό πρόσωπο και γκρίζα μαλλιά τραβηγμένα σε σφιχτό κότσο. Κάτι σαν την πρώτη μου καθηγήτρια Θεολογίας στο Γυμνάσιο! Όταν γνώρισα την ομάδα, είδα ότι πράγματι υπήρχαν μερικές κυρίες με αυτή την εξωτερική εικόνα, ωστόσο το κύριο γνώρισμά τους ήταν η μεγάλη αγάπη τους προς τα παιδιά και τους ανθρώπους γενικότερα. Είδα τα παιδιά να τις αγκαλιάζουν όλο αγάπη και λαχτάρα, σαν τις γιαγιάδες που θα έπρεπε να είχαν στο πλευρό τους. Και έτσι τις εκτίμησα για την ψυχούλα τους και την αδιάκοπη διακονία, την οποία προσφέρουν μην υπολογ?ζοντας τα προβλήματα υγείας τους, τους καύσωνες και τόσες άλλες δυσκολίες.
Εκτός όμως από τις μεγαλύτερες σε ηλικία κυρίες, στην ομάδα των εθελοντών συμμετέχουν πολλά νεαρά άτομα. Νέα παιδιά, φοιτητές, πτυχιούχοι όλων των τομέων, εργαζόμενοι, ελεύθεροι ή παντρεμένοι, ακόμα και γυναίκες σε ενδιαφέρουσα. Η ομάδα αποτελείται κυρίως από γυναίκες, όμως τελευταία προστίθενται όλο και περισσότεροι άνδρες.
Κάθε φορά που πηγαίνω στο Νοσοκομείο, συναντώ και κάποιο νέο πρόσωπο με λευκή ποδιά και με το σήμα της Διακονίας. Άλλοι τελειώνουν τη βάρδια τους, άλλοι ξεκινούν, άλλοι κρατούν ένα κοριτσάκι από το χέρι, άλλοι βγάζουν βόλτα ένα μικρό με το καρότσι, άλλοι πηγαίνουν κάποιο άλλο στις κούνιες, άλλοι κρατούν ανοικτή την εκκλησιά για να μπορούν γονείς και παιδιά ν’ ανάβουν ένα κεράκι και να ψελλίζουν μια προσευχή.
Θεία παρηγοριά η εκκλησία αυτή. Είναι αυτή ίσως που δέχεται τα περισσότερα δάκρυα, τις πιο θερμές προσευχές. Κάθε φορά πριν μπω στο κτίριο του Νοσοκομείου να ξεκινήσω τη διακονία μου, πηγαίνω για λίγα λεπτά στο εκκλησάκι για να προσευχηθώ και να πάρω δύναμη και φώτιση από τον Κύριό μας. Αχ, πόσο κουράγιο πήρα τις πρώτες φορές από την προσευχή μου στο εκκλησάκι αυτό! «Κύριε Ιησού Χριστέ, καθοδήγησέ με πώς να φροντίσω καλύτερα το μωρό αυτό και φώτισέ με ώστε να μην το ενοχλήσω, το στεναχωρήσω ή κατά λάθος διακόψω την ηρεμία του. Αξίωσέ με, Κύριε, ώστε η παρουσία μου να το αναπαύσει και να του δώσει χαρά».
Στην εκκλησία αυτή που καταφεύγω κάθε φορά πριν από τη διακονία μου, πηγαίνω και τα παιδάκια που είναι σε θέση και ηλικία να αντιληφθούν κάπως τον χώρο και την ιερότητά του. Θέλουν να μάθουν για τον Χριστούλη και την Παναγία που βλέπουν στα εικονίσματα, αλλά και άλλα πολλά σχετικά με τον ναό, τους αγίους, τα κεριά. Κάποια φορά, ένα μικρό αγγελούδι με ρώτησε, αυτό το «σπίτι», δηλαδή η εκκλησία, ποιανού σπίτι ήταν! Πώς να εξηγήσεις σ’ ένα παιδάκι χωρίς δικό του σπίτι ότι το «σπίτι» που έβλεπε ανήκε σε όλους μας; Προσπάθησα, αν και δεν πιστεύω ότι κατάλαβε τι εννοούσα.
Από την αρχή της διακονίας μου, εκτός από την αγωνία μου αν θα τα κατάφερνα με τη φροντίδα των μικρότερων παιδιών, όπως το τάισμα, το άλλαγμα και το πλύσιμο, αγωνιούσα εάν θα κατόρθωνα να είμαι ευχάριστη παρέα γι’ αυτά, να δίνω τις κατάλληλες απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, να τα ηρεμώ σε στιγμές γκρίνιας ή άρνησης και γενικά να τους δίνω λίγη χαρά. Δύσκολες στιγμές σίγουρα υπάρχουν. Σ’αυτές τις περιπτώσεις όμως η λύση έρχεται κυριολεκτικά εξ ουρανού. Η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μητέρα όλων των παιδιών του κόσμου και ιδιαίτερα αυτών που υποφέρουν, πρεσβεύει στον Κύριο και με τη Θεία Χάρη τα μεγάλα λάθη και αδιέξοδα αποφεύγονται. Δόξα τω Θεώ!
Σημαντική όμως είναι και η βοήθεια από τους γιατρούς και από το νοσηλευτικό προσωπικό. Η παρουσία τους δίπλα στους εθελοντές και η συμβολή τους σε κάθε πρόβλημα και δυσκολία είναι ενθαρρυντική και κάνει το έργο της διακονίας πολύ πιο εύκολο. Όλο το προσωπικό του Νοσοκομείου εργάζεται με ζήλο και ευσυνειδησία, αλλά προπάντων με αγάπη, ιδιαίτερα για τα μοναχικά παιδιά. Κυριολεκτικά γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό έχουν υποκαταστήσει την οικογένεια των παιδιών, κάνοντας τη διαμονή τους εκεί πολύ πιο υποφερτή. Τα φροντίζουν, τους κρατούν συντροφιά, μα πάνω απ’ όλα τους δείχνουν αγάπη. Καταλαβαίνεις ότι το έργο τους είναι πραγματικό λειτούργημα, όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά να κρέμονται κυριολεκτικά από τον λαιμό τους!
Στο Νοσοκομείο έχει κανείς να αντιμετωπίσει έναν ολόκληρο κόσμο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας. Έναν κόσμο στον οποίο τα παιδιά πονάνε, αντιδρούν σε επίπονες θεραπείες, βαριούνται και θλίβονται, αλλά και που κάνουν μεταξύ τους παρέα, παίζουν, μαλώνουν και κάνουν σκανταλιές. Ακόμη, στον κόσμο αυτό συναντάς παντού γονείς στενοχωρημένους, γεμάτους αγωνία, κούραση και τόσα πολλά άλλα έντονα συναισθήματα. Και φυσικά ιατρούς και νοσηλευτές πιεσμένους από τη δουλειά και από τους συγγενείς που απαιτούν για τα δικά τους παιδιά την καλύτερη αντιμετώπιση.
Σ’ αυτό τον κόσμο πρέπει να μάθει να κινείται ο εθελοντής και να προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί σε όποιον βρίσκεται κοντά του και το έχει ανάγκη. Και αυτός δεν είναι μόνο ο ασθενής που διακονεί και που φυσικά απορροφά πάντα το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας και του ενδιαφέροντός του. Κατά τη διακονία του, ο εθελοντής έρχεται σε επαφή με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αναφέρθηκαν. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει για καθέναν από αυτούς είναι να του χαρίσει ένα χαμόγελο, να του πει μια λέξη παρηγοριάς και αγάπης. Γιατί το έχουν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι. Και όταν το λαμβάνουν, ξέρουν να το εκτιμούν.
Τώρα πια, κάθε φορά που πηγαίνω στο Νοσοκομείο, με περιμένουν νέα πρόσωπα, αλλά και πρόσωπα γνωστά και όλοι επιζητούν μια λέξη, ένα βλέμμα, λίγο ενδιαφέρον. Παιδάκια με φωνάζουν για να μου πουν κάτι, να μου δείξουν πόσο καλά είναι, γονείς χαμογελούν, το προσωπικό με καλωσορίζει! Κι ας έχουν περάσει λίγες ημέρες από την τελευταία φορά που τους είδα. Αυτοί είναι ακόμα εδώ. Αυτοί τώρα πια έγιναν και δικοί μου άνθρωποι! Με δέχτηκαν στον δικό τους κόσμο, τον κόσμο του Νοσοκομείου.
Λοιπόν… Μία ή δύο φορές την εβδομάδα, μόλις σχολάσω από την εργασία μου, ξεχνάω τα πάντα και ξεκινώ για το Νοσοκομείο. Στο δρόμο χαμογελάω, τραγουδάω, τρέχω….. Είμαι όλο χαρά γιατί θα περάσω τρεις ώρες με κάποιο από τα παιδάκια μου και θα δω τι κάνουν τα υπόλοιπα.
Δεν ξέρω αν με τη διακονία μου τους κάνω καλό. Αυτό είναι ο στόχος μου και η συνεχής μου αγωνία. Όμως σίγουρο είναι ότι κάνω καλό στον εαυτό μου. Έχει αλλάξει η ζωή μου. Έχω γεμίσει θετική ενέργεια, περισσότερη υπομονή και κατανόηση. Και φυσικά η καρδιά μου νιώθει γεμάτη αγάπη για τα αγγελούδια μου. Αυτό οφείλεται εξ ολοκλήρου στην επαφή μου μαζί τους. Αρκεί να μου χαμογελάσουν, ν’ ανοίξουν τα χεράκια τους για να με αγκαλιάσουν, να μου δώσουν ένα πεταχτό φιλί ή να μου πουν «Σ’αγαπάω» και γίνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!
Κάθε φορά που φεύγω από το Νοσοκομείο, στενοχωριέμαι που τα αποχωρίζομαι. Προσεύχομαι γι’ αυτά, παρακαλώ να είναι καλά, αλλά παράλληλα σκέφτομαι και πόσο τυχεροί υπήρξαμε όλοι εμείς που μεγαλώσαμε σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, χωρίς προβλήματα υγείας, χωρίς αναπηρίες. Και πόση ευτυχία, σαν αυτή που ζήσαμε και ζούμε, «χρωστάμε» να προσπαθήσουμε να δώσουμε σ’ αυτά τα παιδιά που ταλαιπωρούνται σε τόσο τρυφερή ηλικία.
Θέλω να κλείσω αυτή την εξομολόγηση παροτρύνοντας όσους έχουν τη δυνατότητα να σταθούν με αγάπη σ’ αυτά τα παιδιά, να πάψουν να διστάζουν και να το κάνουν. Γιατί τα παιδιά αυτά μας έχουν ανάγκη, καθώς η αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετή. Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές της Εθελοντικής Διακονίας και ιδιαίτερα τον πατέρα Βασίλειο, που μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω κι εγώ μια μικρή προσπάθεια για τα μικρά αυτά αγγελούδια, αλλά και για την ηθική υποστήριξη και για την όλη συμπαράσταση προς τους εθελοντές της ομάδας.

Εκείνο το κρύο βράδυ του περασμένου Δεκέμβρη, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ με ησυχία. Στο μυαλό μου, αντηχούσαν ακόμα τα ζεστά λόγια ενός ιερέα -που άκουσα λίγο πριν στο ραδιόφωνο- έτσι… ψάχνοντας στα ερτζιανά, για κάτι ενδιαφέρον!
«Η χαρά της προσφοράς στον συνάνθρωπό μας και η ανταμοιβή είναι μεγάλη! Δεν ξέρετε τι μεγάλο πράμα είναι ένας εγκαταλειμμένος ασθενής ή ένα παιδάκι μόνο του στον κόσμο, που βρίσκεται σε κάποιο θάλαμο νοσοκομείου να έχει -έστω για λίγο- έναν άνθρωπο δίπλα του, να του μιλήσει και να του συμπαραστέκεται στον πόνο του»και συνέχισε ο ιερέας « …κι όλα αυτά στηρίζονται στην εθελοντική προσφορά κάποιων ανθρώπων, που αφήνουν -για λίγο- δικούς τους ανθρώπους και τρέχουν στο ξένο ασθενή…»
Την άλλη μέρα πρωί-πρωί, βρέθηκα στα γραφεία της Διακονίας των ασθενών -εκεί πίσω από τον Άγιο Νικόλαο- και να με καλωσορίζει η υπεύθυνη, με ένα πολύ ζεστό χαμόγελο. Μετά την αμηχανία της πρώτης επαφής -με ένα χώρο που σου είναι εντελώς «ξένο»- και τη ζεστή υποδοχή, βρίσκεις τελικά να πεις δυο λόγια, γιατί βρίσκεσαι εκεί και για ποιο λόγο θέλεις να προσφέρεις κι εσύ, λίγο από τον ελεύθερο χρόνο σου, στη διακονία των ασθενών!
-Εντάξει θα σας καλέσουμε, από τη νέα χρονιά, που θα οργανώσουμε και ένα σεμινάριο θεωρητικής κατάρτισης, μου είπε ευγενικά η Σοφία και έφυγα. Οι γιορτινές μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε η νέα χρονιά αλλά κανείς δεν με ειδοποιούσε. Λες να με ξέχασαν αναρωτήθηκα. Όμως, στα μέσα του Γενάρη ’08 να’σου ένα e-mail, να’σου και ένα τηλεφώνημα, που μου έλεγε, πού και πότε ξεκινάνε τα μαθήματα.Τετάρτη 16 του μηνός, η αίθουσα, είχε πάνω από 30 άτομα και οι παλιοί εθελοντές, αντάλλασσαν εμπειρίες, για τις διακονίες τους με τους ασθενείς!
Είναι γεγονός, πως στην αρχή αισθάνθηκα λίγο άβολα, από όλα αυτά που άκουγα για τα νοσοκομεία τις αρρώστιες, αφού ήταν κάτι απόμακρα από μένα.Η πρώτη μέρα ενημέρωσης, τέλειωσε και να πάλι η Σοφία, με το αφοπλιστικό της χαμόγελο:
-Θέλετε να πάτε αύριο σε μια διακονία, μαζί με έναν παλιό… έτσι για να μπαίνετε στο κλίμα;
-Βεβαίως, της είπα πρόθυμα και μου έδωσε ένα κίτρινο χαρτάκι με όλα τα στοιχεία:Όνομα ασθενούς, νοσοκομείο, όροφος, θάλαμος, ώρα και το όνομα του παλιού εθελοντή, που θα συναντούσα! Την επαύριο ήμουν στην ώρα μου. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν ακριβώς 6 όταν άνοιξε το ασανσέρ και βρέθηκα στον 8ο όροφο κι αμέσως η ατμόσφαιρα του νοσοκομείου, με συνειδητοποίησε που βρισκόμουν! Προχώρησα θαρρετά στο βάθος του διαδρόμου, ψάχνοντας για το θάλαμό μου.813… 814… 815… 816…Οι πόρτες ήταν όλες ανοιχτές και το απογευματινό επισκεπτήριο ήταν σε εξέλιξη.
Η ματιά μου έπεφτε φευγαλέα μέσα στους θαλάμους. Όλα τα κρεβάτια ήταν γεμάτα, από άνδρες, γυναίκες, μικρούς και μεγάλους, τσιγγάνους, αλλοδαπούς… Όλοι ήταν εκεί, ίσοι… στο κρεβάτι του πόνου.817! Να εδώ είμαι σκέφτηκα και μπήκα θαρρετά μέσα στο μεγάλο θάλαμο των ασθενών! Η πρώτη ματιά μου πέφτει στα αριστερά, όπου μια μπλε κουρτίνα απομόνωνε έναν ασθενή από όλους τους άλλους. Η όψη του με σοκάρισε. Ένας νέος άντρας -ακαθορίστου ηλικίας- ήταν μισοκαθισμένος και ημίγυμνος πάνω στο κρεβάτι, αξύριστος και σκελετωμένος, με κοίταξε με βλέμμα απλανές! Αισθάνθηκα παράξενα και φόβο μαζί και τράβηξα γρήγορα τη ματιά μου σε άλλον ασθενή απέναντι.-Μήπως είναι εδώ ο … ψέλλισα το όνομα του «παλιού», σε μια κοπέλα που κάθονταν κοντά στο κρεβάτι, βαστάζοντας το χέρι του άρρωστου πατέρα της.-Όχι… δεν τον γνωρίζω! Ρωτήστε την προϊσταμένη! ήταν η απάντησή της.Έριξα μια φευγαλέα ματιά στους υπόλοιπους ασθενείς του θαλάμου, μήπως και εντοπίσω τον «δικό μου ασθενή» ενώ μέσα μου παρακαλούσα, να μην είναι ο πρώτος στην μπλε κουρτίνα…Βγήκα γρήγορα έξω στο διάδρομο, να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, τι να κάνω…
Πρώτη μου επαφή ήταν… πρώτη μου εμπειρία…
Ρωτάω την προϊσταμένη για το όνομα του εθελοντή και του ασθενούς, και μαθαίνω πως είναι Πολωνός και δεν έχει κανένα σήμερα κοντά του…
Στενοχωρήθηκα! Τι να κάνω; αναρωτήθηκα… Εγώ μόνος μου, πρώτη μέρα, χωρίς εμπειρία, ούτε λευκή μπλούζα δεν πρόλαβα να πάρω… Θεέ μου βοήθα με!Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, είχα δει έναν μικρό ναό. Σκέφτηκα να ρωτήσω εκεί τον παππούλη…«Αυτό κι αυτό πάτερ μου! Είναι η πρώτη μου επαφή σήμερα.. Δεν βρήκα κανέναν πάνω στο θάλαμο… και δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω…»-Α μην ανησυχείς! Εδώ ήταν ο Δημήτρης! Είχαμε διακονία με την Νοσοκομειακή Ομάδα Εθελοντών στούς ασθενείς! Να, τώρα μόλις ανέβηκε στο θάλαμο!Τον ευχαρίστησα και ανέβηκα ξανά στο 8ο όροφο.
Ήξερα τώρα που είναι ο θάλαμος και πήγα γρήγορα στο στόχο μου. Θάλαμος 817…Μπαίνοντας φουριόζος στο θάλαμο, βλέπω έναν κύριο με τη λευκή μπλούζα να προσπαθεί να ταΐζει τον «άνθρωπό μου». Αυτόν που ήταν απομονωμένος με την μπλε κουρτίνα και έμοιαζε ζωντανός-νεκρός!Κατάπια το σάλιο μου και συστήθηκα στον Δημήτρη, που με έβλεπε για πρώτη φορά!-Πως πάμε, κατάφερα να ρωτήσω;-Να εδώ… Δεν μιλάει και ελληνικά… Προσπαθούμε!… είπε φιλικά εκείνος.Έμεινα κοντά τους μέχρι τις 8 που έληγε η βάρδια της διακονίας. Ο Δημήτρης έδειχνε τελείως εξοικειωμένος με το έργο του και υπομονετικά και με αγάπη, έδινε κουταλιά-κουταλιά το φιδέ στον άρρωστο.
Ύστερα λίγο γιαουρτάκι και λίγο ψωμί! Μπουκιά… Μπουκιά… Ύστερα λίγο νερό με το καλαμάκι… κι όλο προσπαθούσε να του πάρει κάποια κουβέντα.Ο «άνθρωπός μας» κάτι ήθελε να μας πει στα ελληνικά, αλλά δεν έβγαινε η φωνή του.Πότε-πότε ψέλλισε μερικά ξένα, άλλοτε μερικά ελληνικά αλλά χωρίς να βγάζουμε άκρη.Τα μάτια του όμως, έλαμπαν και μαζί με αυτά που δεν καταλαβαίναμε ήταν σαν να μας έλεγαν: «Σας ευχαριστώ πολύ! Μη με εγκαταλείπετε! Άνθρωπος του Θεού είμαι κι εγώ! Θέλω να γίνω καλά, να πάω στα παιδιά μου, που τα άφησα πίσω στην πατρίδα μου εδώ και δέκα χρόνια …κι ήρθα να δουλέψω…»
Σιγά-σιγά, το απόμακρο έγινε κοντινό και οικείο. Ξεθάρρεψα κι εγώ και μαζί με τον Δημήτρη προσπαθούσαμε να του μιλήσουμε να αισθανθεί καλύτερα!Κάποια στιγμή, ήρθε και η Σοφία, αεράτη και με χαμόγελο, φορώντας τη λευκή μπλούζα της διακονίας.. -Πως από εδώ; τη ρώτησα ξαφνιασμένος.-Να ήρθα να δω, αν χρειάζεστε κάτι για τη διακονία σας… αποκρίθηκε και πήγε να βρει την προϊσταμένη.Η υπόλοιπη ώρα πέρασα πολύ γρήγορα. Καληνυχτίσαμε τον ασθενή μας και φύγαμε!Πηγαίνοντας στο ασανσέρ, στο μυαλό μου στριφογύριζαν όλα!
Τελικά σκέφτηκα …και τα δύσκολα …και τα εύκολα, όλα στο μυαλό μας είναι! Αρκεί να βρούμε ένα λόγο, για να κάνουμε… το δύσκολο εύκολο!Βγήκα στο δρόμο! Η βουή της πόλης και οι άνθρωποι να τρέχουν να προλάβουν τα νέα των οκτώμισι, με επανέφεραν στην ωμή πραγματικότητα!Έκανα μια τελευταία σκέψη! Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που μου έδειξες και την άλλη πλευράς της ζωής. Το θάλαμο 817…

Λάζαρος Τσόλκας

Τον συνάντησα τυχαία μετά από μερικούς μήνες. Τον είδα χαρούμενο και με το γνωστό ζωηρό του βλέμμα. Δεν του μίλησα για να μην φέρω σε δύσκολη θέση ούτε τον ίδιο, ούτε την κυρία που τον συνόδευε. Τι να του πω; Έτσι κι αλλιώς θα με θυμάται; Τι είμαι γι’ αυτόν; Μπορεί ποτέ να μη μου δοθεί η ευκαιρία να μάθω…
Ξέρω καλά όμως πως ήμουν εκεί, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, όταν θυμωμένος μην γνωρίζοντας τι του συμβαίνει, φώναζε και  χτυπιόταν. Ήμουν εκεί να τον πάρω μια αγκαλιά, όταν έπεφτε κάτω εξαντλημένος από τις φωνές και το κλάμα.
Όπως είμαι εκεί για κάθε ξεχωριστό παιδί.
Είμαι εκεί να του κρατήσω το χέρι για να κάνει τα πρώτα του βήματα, είμαι εκεί να του χαϊδέψω την πλάτη για να το πάρει ο ύπνος, να του πω παραμύθια, να του μάθω τραγούδια. Είμαι εκεί για να μην νιώθει μόνο, όταν ξαφνικά από το παιδικό του δωμάτιο βρίσκεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Είμαι εκεί να παίξω μαζί του «αγαλματάκια ακίνητα» στο σαλονάκι του ορόφου, να τρέξουμε στην παιδική χαρά, να τσουλήσω μαζί του στην τσουλήθρα, να φτιάξουμε κουτσό ζωγραφισμένο με κιμωλία στις πλάκες, να δημιουργήσουμε μαζί παιχνίδια από το τίποτα… Να του δείξω τον ουρανό, για να μπορεί να ονειρεύεται και τα πουλιά για να μπορεί να «πετάει»… κι ας τα βλέπουμε από το παράθυρο του δωματίου γιατί είχε πάλι πυρετό. Να του πιάσω το αδύναμο χέρι του για να κάνει μια ζωγραφιά. Να του στηρίξω την πλάτη και να τον χειροκροτήσω, όταν κάνοντας εργοθεραπεία κατάφερε να στέκεται καθιστός στο κρεβάτι. Να τον κάνω να ξεχάσει τον πόνο του με τραγούδια, γιατί έκανε κι άλλη επέμβαση.
Είμαι εδώ να τον βοηθήσω να κάνει ό,τι όλα τα παιδιά. Να γελάσει, να παίξει, να ζήσει φυσιολογικά μέσα σε αφύσικες συνθήκες. Όχι «εγώ»… Αυτό το «εγώ» έχει πολλά πρόσωπα. Ο καθένας και η καθεμιά μας δίνει λίγο από τον εαυτό του σε κάθε διακονία.
Κι είναι η παρουσία του Θεού τόσο έντονη σε κάθε βάρδια, που δίνει δύναμη σε όλους μας. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που φεύγοντας, σταύρωσα στην πλάτη του τον μικρούλη που κοιμόταν κι εκείνος άνοιξε τα μάτια, χαμογέλασε και τα ξανάκλεισε. Και τότε που πήγαμε με άλλη εθελόντρια δύο αδερφάκια στην εκκλησία για τον Ακάθιστο Ύμνο και στέκονταν ακίνητα και παρακολουθούσαν και μουρμούριζαν προσπαθώντας να μιμηθούν τον ψάλτη. Δεν είναι τυχαίο πως βγαίνοντας και οι δύο συγκινημένες είπαμε η μία στην άλλη, πως πρώτη φορά νιώσαμε τόσο πολύ τα λόγια της ακολουθίας. Είναι αυτή η χαρά και η ειρήνη που νιώθεις στην ψυχή σου και ξέρεις καλά πως δεν οφείλεται σε ανθρώπινη ενέργεια.
Ο καθένας από μας, με τη βοήθεια του Θεού, βρίσκει το χάρισμά του και το χρησιμοποιεί για να κάνει πιο δημιουργική τη διακονία του. Ο ένας είναι καλός στο να κατασκευάζει καπέλα και σπαθιά με μπαλόνια, ο άλλος να παίζει χαμένο θησαυρό, η άλλη να λέει τραγούδια, η άλλη να κάνει κατασκευές, ο άλλος να παίζει ποδόσφαιρο, η άλλη να διηγείται ιστορίες….
Όλοι «εμείς»  είμαστε εδώ κι είμαστε ένα. Συμπλήρωμα ο ένας του άλλου. Όλοι με έναν σκοπό. Να δώσουμε χρώμα στη ζωή των παιδιών. Να τα φροντίσουμε, να τα νοιαστούμε, να τα αγαπήσουμε.
Τι κι αν δεν θα θυμούνται το όνομά μας ή το πρόσωπό μας. Γνωρίζουμε καλά πως κάπου στην καρδιά τους έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας. Και σίγουρα κι αυτά έχουν αφήσει σε εμάς το δικό τους.
Η Παναγιά να τα σκεπάζει και να τα δυναμώνει όπου κι αν βρίσκονται.
Μία από τους πολλούς.

Αδελφοί εν Χριστώ,
Λέω εν Χριστώ και έπρεπε να βιώσω αυτή τη μαρτυρική διαδρομή μεταξύ ζωής και θανάτου για να αντιληφθώ τη δύναμη της ανωτέρας του δυνάμεως.
Για όσους από τους παριστάμενους δεν γνωρίζουν την ιστορία μου προ 5 μηνών υπεβλήθην σε μεταμόσχευση καρδιάς και ήμουν σε οικτρά κατάσταση προ του χειρουργείου επί μια τριετία ελάμβανα τεράστιες ποσότητες φαρμάκων για να διατηρηθώ στη ζωή.
Η κατάσταση μου ψυχολογικά και πνευματικά ήταν άθλια. Ο άνθρωπος ξέρετε είναι σαν το καλάμι δεν μπορεί να σταθεί στους αέρηδες μόνος του θέλει κι άλλα καλάμια για να σταθεί στη μανία της φύσεως. Ο θεός με βοήθησε και να βρεθεί μόσχευμα από ένα νέο παιδί 19 ετών και η καρδιά του να ζει μέσα μου, Θαύμα μεγάλο! Και φρόντισε να βρεθούν άνθρωποι σαν εσάς τους εθελοντές της ΕΔΑΝΙ να με στηρίξουνε.
Σας ευχαριστώ εκ βάθος καρδιάς και ο θεός να σας δίνει δύναμη να στηρίζετε και άλλους ανθρώπους που βιώνουν δύσκολες καταστάσεις. Διότι δυστυχώς εμείς οι απλοί άνθρωποι πολλές φορές πρέπει να φτάσουμε στο αμήν για να αντιληφθούμε ότι μόνο στη Θεία Δύναμη μπορούμε να βασιζόμαστε και ότι όποιες κοινωνικές δράσεις έχουνε ρίζα στην πίστη είναι καθοδηγούμενες από τη θεία πρόνοια.
Συνεχίστε το έργο σας με την ίδια ζέση, πίστη, δύναμη και όραμα για μια καλύτερη κοινωνία
Λεωνίδας

Το μικρό χεράκι που πήρε το δικό μου με δύναμη, σα να ήθελε να κρατήσει την ίδια τη ζωή, το δώρο της Παναγίας και της ΕΔΑΝΙ για σήμερα. Για τη γιορτή Της που ξεκίνησε χθες βράδυ με την αγρυπνία στο μοναστήρι της Ανάληψης και συνεχίστηκε το πρωί στο Παίδων Αγ. Σοφία.
Εκεί που συναντώ την πιο όμορφη εικόνα Της, χάρτινη συνήθως,στα δωμάτια που αγκαλιάζονται ο πόνος, η αγωνία, η χαρά, ο θάνατος, η ζωή και η Ανάσταση. Μεταξύ ουρανού και γης για κάμποσες ημέρες ο μικρός μου άγγελος, δείχνει να κερδίζει τη μάχη αλλά ακόμα αγωνίζεται σκληρά. Αυτό το στηθάκι που με κόπο ανεβοκατέβαινε κάτω από το θαλασσί ρουχαλάκι με γέμισε δέος και θαυμασμό. Μέσα από τη διάφανη τέντα οξυγόνου με κοίταξε με ελπίδα. Ναι, μπορείς να δεις την ελπίδα στα μάτια ενός μωρού, στην Διακονία το έμαθα και αυτό… Ένα κλάμα σιγανό στην αρχή, γεμάτο παράπονο για την αγκαλιά που περίμενε και δεν γεύτηκε, εμποδισμένη ακόμα από τα σωληνάκια και όσα υποστηρίζουν τον αγώνα του…Του μίλησα σιγά, τον γέμισα υποσχέσεις για μελλοντικές αγκαλιές και βόλτες και παιχνίδια…Του είπα ότι για σήμερα μπορώ μόνο να του κρατώ το χεράκι το μικρό και να τον αγαπάω.

Και ήρθε το θαύμα! Ένα χαμόγελο τόσο αληθινό που έλαμψε μέσα από τη διάφανη τέντα. Η φωνούλα στη συνέχεια που άρχισε να μιλά στη δική του γλώσσα, τη γλώσσα των αγγέλων. Αν καταλάβαινα τι έλεγε; νομίζω λίγο ναι! Επειδή στην ΕΔΑΝΙ μπορούμε να μάθουμε τη γλώσσα των αγγέλων…

Πώς φαντάζεστε τους Αγγέλους;;;; Ξέρω…. Σαν Πανέμορφα φωτεινά πλάσματα με κυρίαρχο χαρακτηριστικό τα λευκά πουπουλένια φτερά. Ναι έτσι τους φανταζόμαστε. Όμως αυτούς τους Ουράνιους Αγγέλους μάλλον είναι δύσκολο να τους συναντήσουμε εδώ στη γη μας πνιγμένοι μες στα κοσμικά μας…..
Όμως είναι πανεύκολο κι ευλογημένο να συναντήσουμε τους άλλους Αγγέλους. Εκείνους της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών. Εκείνους που τα φτερά τους είναι σπασμένα και γεμάτα νοσοκομειακά σωληνάκια…… Εκείνους που βρίσκονται δίπλα μας και μας περιμένουν για ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά….
Ένα τέτοιο ραντεβού είχα και εγώ σήμερα. Και κοιτώντας αυτό το μικρό αγγελούδι δυνατά συναισθήματα κατακλύζουν την ψυχή μου με κυρίαρχα την απέραντη τρυφερότητα και τον άμετρο σεβασμό γιαυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι που ποτέ δεν θα μιλήσει, ποτέ δεν θα ακούσομε το γάργαρο γέλιο του, ποτέ δεν θα τραγουδήσει, ποτέ δεν θα παίξουν τα μικροσκοπικά του χεράκια κανένα παιχνίδι και ποτέ μα ποτέ δε θα μισήσει……. Η αποστολή του; να παλεύει για την κάθε ανάσα του και να μας δίνει μαθήματα υπομονής και δύναμης και να μοιράζει ευλογία σε όσους είναι κοντά του……. Σ΄ευχαριστώ μικρούλη μου