“Πώς να παρηγορήσεις ένα παιδί που βρίσκεται μακριά από το σπίτι του με εισαγγελική εντολή… Απλά του απλώνεις το χέρι!
Έτσι έγινε και με μια φίλη μας που καθόταν στεναχωρημένη και δεν συμμετείχε στα τραγούδια…
“Ανοιξ’ την καρδιά σου εγώ είμ’ εδώ
στα προβλήματά σου για να σου σταθώ.
στη νυχτιά στο σκοτάδι θα ‘μαι φως και σημάδι,
θα ‘ρθω να σε βρω.
Να σου πω μην φοβάσαι πια μονάχος δε θα σαι..
Σ’ αγαπώ…!!!”
Και μας έδωσε το χέρι και κάποια στιγμή την είδα να γελάει … και φώτισε ο κόσμος!!! Ναι! Υπάρχει ελπίδα!!!”
—————————————————————————————————————————————–
«Μπορείς να μ’ αγαπάς;» ρωτούσε το σκιουράκι του παραμυθιού τα άλλα ζώα.
Τα πιο πολλά γελούσαν. Άλλα δεν έμπαιναν στον κόπο να απαντήσουν. Και άλλα του απαντούσαν: «δεν έχω χρόνο» Και άλλα: «δεν ξέρω τι είναι να αγαπάς…»
25 μαθήτριες δημοτικού και γυμνασίου βρήκαν τον χρόνο αλλά και τον τρόπο να δείξουν τι είναι ν’ αγαπάς.
Κοίταξαν στα μάτια τα μοναχικά μας παιδιά, άπλωσαν το χέρι αλλά και την καρδιά τους και τα σήκωσαν ψηλά. Τα κοίταξαν στα μάτια με αυτό το καθαρό βλέμμα που έχουν τα παιδιά και τους είπαν: «είμαστε εδώ για σας»
«Άνοιξ’ την καρδιά σου, εγώ είμαι εδώ.
Στα προβλήματά σου για να σου σταθώ,
στη νυχτιά , στο σκοτάδι, θα ‘μαι φως και σημάδι, θα΄ρθω να σε βρω,
να σου πω μη φοβάσαι, πια μονάχος δε θα ΄σαι. Σ’ αγαπώ!»
Σιγοτραγουδήσαμε αγκαλιασμένοι, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια… Κι η αγκαλιά ένωσε τις καρδιές… για πάντα!
«Μπορείς να μ’ αγαπάς;»
«Φοβάμαι πως δεν μπορώ.. Δεν έχω πια καρδιά για ν’ αγαπήσω…»
«Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ’ τη δικιά μου…»
Κι έδωσαν από το περίσσευμα της αγάπης τους οι μαθήτριες…
Κοιτούσαν, παρατηρούσαν, έψαχναν απαντήσεις στο «γιατί»… Μα οι απαντήσεις δεν ήρθαν. Κι έμειναν εκεί να προσπαθούν να κάνουν όλα τα παιδιά να γελάσουν. Ακόμη κι εκείνο το κοριτσάκι, μάλλον καινούργιο στην παρέα του νοσοκομείου, που καθόταν στενοχωρημένο στη γωνία… Γιατί εκείνο να μην συμμετέχει; Μέσα σε όλα η παιδική ψυχή έψαξε για το ένα που ήταν μόνο του. Όχι αυτή τη μέρα κανένα παιδί δεν θα είναι μόνο του στενοχωρημένο.
«Δεν τα ξέρω τα τραγούδια» είπε όταν την πλησίασα.
«Δεν πειράζει, έλα μόνο για την παρέα»
«Όχι, δεν έχω διάθεση»
«Καταλαβαίνω ότι είσαι στενοχωρημένη…» Αυτό το «καταλαβαίνω» πώς ανοίγει την πόρτα της ψυχής… Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε στα μάτια…
«Αλλά η στενοχώρια δεν θα φύγει είτε κάθεσαι μόνη σου είτε έρθεις μαζί μας.
‘Έλα δώσε μου το χέρι σου… Έλα τουλάχιστον να είμαστε μαζί…» Και μου έκανε την τιμή να μ’ εμπιστευτεί και να μου δώσει το χέρι της…
Αργότερα την είδα να γελάει και φώτισε όλος ο κόσμος… Υπάρχει ελπίδα!
Δεν περισσεύει ούτε ένα παιδί… Είμαστε εκεί, όλοι μαζί να τους δίνουμε ευκαιρίες να χαμογελούν. ‘Όχι δεν μπορούμε να δώσουμε λύσεις στα προβλήματά τους… Ξέρουν όμως ότι δεν είναι μόνα…
«Όλοι μαζί εμείς θα φτιάξουμε, έναν κόσμο απ’ αγάπη κι ελπίδα,
με χρώματα ουράνια θα βάψουμε τη ζωή μας, ν’ αλλάξει σελίδα.
Χέρια σφιχτά θα ενώσουμε κι οι καρδιές θα κερδίσουν τη μάχη,
Όλοι μαζί θ’ ανταμώσουμε μοναχά όπου υπάρχει αγάπη.»
“σήμερα με έκανες ευτυχισμένη!!!!”, είπε με μάτια βουρκωμένα στη καινούργια του φίλη, τη μαθήτρια, το κοριτσάκι που μαζί με τα αδελφάκια του βρίσκεται με εισαγγελική εντολή στο νοσοκομείο…
και οι δύο αγκαλιάστηκαν σφιχτά…τα δάκρυα κύλισαν στα μάτια…
“θέλω να έρθεις ξανά!!!”
πρόσκληση – επιθυμία -παράκληση καθώς την χαιρετούσε φεύγοντας από την παιδική χαρά του νοσοκομείου….
στιγμές από τη γιορτή στο “Παίδων Π&Α Κυριακού”
