« “Σε περίμενα!” μου είπε. Την πήρα αγκαλιά και μπήκαμε μαζί στον χώρο της δημιουργικής απασχόλησης.
Καθίσαμε δίπλα δίπλα. Εκείνη ζωγράφιζε κι εγώ της έφτιαχνα βραχιολάκι όπως μου ζήτησε.
Κάποια στιγμή με κοιτάζει με ένα μεγάλο χαμόγελο και μου λέει: ” Θα πάω στο σπίτι μου τελικά. Δεν θα πάω σε ίδρυμα. Ο εισαγγελέας έδωσε την επιμέλεια στη θεία μου.”
“Αααα! Γι’ αυτό σήμερα ζωγραφίζεις συνέχεια καρδούλες χρωματιστές;;;”
Όλες τις ζωγραφιές μας τις χάρισε.
Φεύγοντας την πήρα αγκαλιά και της ευχήθηκα να πάει με το καλό στο σπίτι της και να είναι χαρούμενη. Βιαζόταν να φύγει… Σαν να ήθελε να αφήσει μακριά αυτή την άσχημη παρένθεση της ζωής της. Σαν να ήθελε να ξεχάσει…Να μας ξεχάσει… Ναι έτσι πρέπει… Μας αρκεί να ξέρουμε πως είμαστε εκεί για να χαρεί λίγο και μετά να μας αφήσει πίσω και να συνεχίσει τη ζωή της…»
«”Δεν ξέρετε τι δώρο ήταν αυτό που κάνατε σήμερα σε μας. Δεν περνάει η ώρα στο δωμάτιο… Να είστε καλά! Ευχαριστούμε πολύ!” μας ειπε η μαμά της μικρής μας φίλης που ήρθε στον χώρο της δημιουργικής απασχόλησης και πέρασε ευχάριστα δύο ώρες με παιχνίδια, χορούς και κατασκευές. Το χαμόγελο της μικρής επιβεβαίωνε τα λόγια της μαμάς και μας έδωσε χαρά και δύναμη να συνεχίσουμε, με τη βοήθεια του Θεού, το έργο μας!»
Στιγμές που μόνο αν τις ζήσει κάποιος μπορεί να κατανοήσει το μεγαλείο τους.
Στιγμές τις οποίες ζουν οι εθελοντές κάθε φορά που κάνουν βάρδια στο νοσοκομείο.
