15 χρόνια, 9 ώρες καθημερινά δίπλα σε 1752 μοναχικούς συνανθρώπους μας
Δίπλα σε παιδιά εγκαταλελειμμένα
Δίπλα σε παιδιά κακοποιημένα
Δίπλα με μοναχικούς ενήλικες!
Μια δύσκολη βάρια δίπλα σ΄ ένα «δάσκαλο ζωής»
Όπως μας την διηγείται ο εθελοντής κ. Ε.Μ.
“Στην εποχή μας όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν προλαβαίνεις να δεις, να ακούσεις, να καταλάβεις, να συνειδητοποιήσεις. Εκτός από κάποιες στιγμές σαν κι αυτή. Ήταν Πέμπτη, 12:00, στο Νοσοκομείο Γεννηματά. Τις επόμενες δύο ώρες θα τις περνούσα εκεί. Μόλις είχα τελειώσει ένα επαγγελματικό ραντεβού, έβγαλα την άσπρη ποδιά από την τσάντα, έλεγξα ότι έχει επάνω της το έμβλημα της Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών κι έριξα μια τελευταία ματιά στο ημερολόγιό μου για τα στοιχεία του ασθενούς.
«Καλή σας μέρα» λέω στην υπεύθυνη νοσηλείας δίνοντάς της την κάρτα μου.
Αυτή μου χαμογέλασε αμέσως και με ρωτά: «για τον κύριο Σ;».
«Ναι, για τον κ. Σ»
«Ξέρετε, είναι άστεγος. Είναι δεμένος γιατί είναι άτακτος. Πεινάει συνέχεια και βρίζει συνεχώς» είπε ενώ μου σφράγιζε την κάρτα εθελοντή για την άφιξη.
«Εντάξει έγνεψα, θα τα πάμε μια χαρά», χωρίς να γνωρίζω!
Άνοιξα την πόρτα και τον χαιρέτισα με θέρμη. Ήταν γυμνός, σκελετωμένος, πληγιασμένος. Τα χέρια του είχαν κάνει σημάδια από τις συνεχείς προσπάθειες να δραπετεύσει. Το σώμα του θύμιζε σώμα μάρτυρα. Χωρίς καθυστέρηση, το πρόσωπό του αγριεύει κι αρχίζει να με βρίζει. Κάποιες από τις λέξεις του τις άκουγα για πρώτη φορά. Αναστατώθηκα για μια στιγμή. Δεν ήξερα τι να πω. Ο παλιός εαυτός μου θα ανταποκρινόταν στα «πυρά» κι έτσι θα ήταν πιο εύκολο. Όμως τώρα είχα εκπαιδευτεί να είμαι εθελοντής. Είχα εκπαιδευτεί να μην εμπλέκομαι συναισθηματικά, κι αυτή ήταν η ευκαιρία μου να κάνω πρακτική. Για την επόμενη ώρα αυτός συνέχισε να με βρίζει και να με προκαλεί κι εγώ να τον καλοπιάνω.
Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια και μου λέει «είμαι πορνόγερος, βρίζω πολύ εγώ, δε σε ενοχλεί;»
«Κοίτα, δεν μου αρέσει που με βρίζεις, αλλά από την άλλη όλοι βρίζουμε κάποιες φορές που είμαστε θυμωμένοι.»
Σιωπή.
Μετά από λίγο άρχισε πάλι τις προσπάθειες να δραπετεύσει από τα υφάσματα που έδεναν τα χέρια του.
Ξαφνικά μπήκε η νοσοκόμα για νοσηλεία.
Αυτός άρχισε να της μιλά ακόμα πιο άσχημα από ότι μιλούσε σε μένα. Του έκανε μια παρατήρηση, τον φρόντισε κι έφυγε από τον θάλαμο.
Η πείνα του τον είχε θερίσει κι άρχισε να παραπονιέται για τη σούπα που έτρωγε επί δύο μέρες και δεν τον χόρταινε. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι είναι καλό για το στομάχι του να συνηθίσει πριν αρχίσει να τρώει στεραιά τροφή.
«Αν όλα πάνε καλά, σήμερα ή αύριο θα φας κανονικά» του είπα.
Πράγματι μετά από λίγο ήρθε το φαγητό. Η κυρία, καλοσυνάτη κι ευγενική, του σερβίρισε διπλή μερίδα. Μπιφτέκι, κοτόπουλο, πατάτες! Όλα τα καλά. Οι βρισιές σταμάτησαν και τη θέση τους πήρε ο θόρυβος από τα μασήματα.
Ε.Δ.Α.Ν.Ι. Η δράση, που με τους εθελοντές της πολλαπλασιάζει οποιαδήποτε συνδρομή για τα εγκαταλειμμένα παιδιά και τους μοναχικούς ασθενείς.
Κάθε τόσο με καλούσε επιτακτικά «φέρε». Τον τάιζα προσεκτικά για να μην πνιγεί. Κάπου κάπου μου ζητούσε λίγο νερό γιατί κόλλαγε η τροφή στο λαιμό του. Και κάπως έτσι τον πήρε ο ύπνος μασώντας, έχοντας φάει λίγο παραπάνω από το μισό φαγητό, που ήταν όμως διπλή μερίδα.
Η ώρα είχε πάει 14:00 και η βάρδιά μου έφτανε στο τέλος της. Πήγα να σηκωθώ αθόρυβα, μα η καρέκλα έκανε ένα μικρό θόρυβο και άθελα μου τον ξύπνησα.
«Που πας;» μου λέει.
«Τελείωσα, φεύγω τώρα. Χάρηκα που είστε καλά. Καλή συνέχεια.»
«Την ευχή μου να έχεις παιδί μου. Συγχώρα με για τα λόγια μου.» μου λέει και κλείνει πάλι τα μάτια.
Μένω άφωνος μπροστά σε ένα μεγάλο «δάσκαλο ζωής».
Εκείνη τη μέρα έμαθα από τον άνθρωπο να κάνω υπομονή. Να μην ξεγελιέμαι από την πρώτη απατηλή ματιά. Από την εξωτερική εμφάνιση. Να κοιτάζω πιο βαθιά, αλλά κυρίως να κάνω υπομονή για να συναντήσω το καλό που διαδέχεται κάθε πρόκληση της ζωής.
Μια κυρία με σταμάτησε όπως άνοιξα την πόρτα του θαλάμου.
«Συγχαρητήρια» μου λέει. «Από πού είστε».
«Ευχαριστώ» της απαντώ «από την Εθελοντική Διακονία Ασθενών»
«Πώς είναι να είσαι εθελοντής;»
«Μάλλον η πιο σημαντική εμπειρία της ζωής μου! Μακάρι να δίνω κι εγώ στους ασθενείς όσα μου δίνουν εκείνοι με τα μαθήματα που παίρνω δωρεάν. Εγώ μόνο λίγο χρόνο δίνω. Αυτοί όμως μου δίνουν τα πάντα!» είπα ενώ ακόμα σκεφτόμουν τον ασθενή.
Μου χαμογέλασε «Μπορώ να γίνω κι εγώ εθελόντρια;»
«Μα φυσικά, όλοι μπορούν. Θα εκπαιδευθείτε από ειδικούς επιστήμονες και τα μαθήματα που θα κάνετε θα σας βοηθήσουν, όχι μόνο με τους ασθενείς στα νοσοκομεία, αλλά και σε όλους τους τομείς της ζωής σας. Θα βελτιώσετε όλες τις σχέσεις σας.»
«Μπορείτε να μου δώσετε ένα τηλέφωνο;»
«Φυσικά. Ωρίστε, τηλεφωνείτε στο 2107252716, Δευτέρα ως Παρασκευή μέχρι 16:00 για ένα ραντεβού»
Πήγα στην υπεύθυνη νοσηλεύτρια για να σφραγίσω την κάρτα μου για αναχώρηση. Αυτή μου χαμογέλασε, με ευχαρίστησε και χαιρετηθήκαμε εγκάρδια. Νιώθω ασφάλεια με τις νοσηλεύτριες κοντά μου. Είναι ευαίσθητες και πάντα κάνουν το καλύτερο για τον ασθενή και εμάς τους εθελοντές.
«Τελικά ο δυνατός της ζωής είναι ο ευαίσθητος. Όλοι μπορούν να γίνουν εθελοντές!»
